ΣΚΑΜΝΕΛΙ: Η ΓΑΛΗΝΗ ΤΟΥ ΖΑΓΟΡΙΟΥ

Σκαρφαλωμένο στις βουνοπλαγιές του Ζαγορίου, το Σκαμνελί μοιάζει να αιωρείται ανάμεσα σε βράχους, σύννεφα και πυκνά δάση. Τα πέτρινα σπίτια με τις ξύλινες στέγες και τα μικρά μπαλκόνια κοιτούν στα ήρεμα νερά ενός παραπόταμου του Βοϊδομάτη, ενώ η γη γύρω τους μυρίζει δρυ και πεύκο, ανακατεμένη με τη δροσιά του ποταμιού. Ο αέρας είναι καθαρός, λες και δεν έχει μάθει ακόμα τι θα πει βιασύνη.

Καθώς περπατάς στα στενά πλακόστρωτα σοκάκια, ακούς τον ήχο του νερού που τρέχει πάνω στις πέτρες να σμίγει με το κελάηδισμα των πουλιών. Κάθε πέτρα, κάθε σκαλί μοιάζει να κρύβει μια ιστορία αιώνων· ιστορίες ανθρώπων που έφυγαν, που έμειναν, που πέρασαν κι άφησαν πίσω τους ένα κομμάτι ζωής. Στην αυλή μιας μικρής εκκλησίας, τα κεριά τρεμοπαίζουν και οι εικόνες φαίνονται να ζωντανεύουν μέσα στο ζεστό τους φως.

Οι ντόπιοι σε χαιρετούν με πλατιά χαμόγελα, σαν να σε περίμεναν να ακούσεις τις ιστορίες τους. Στα πέτρινα σπίτια και τα μικρά εργαστήρια, η παράδοση ζει στα ξυλόγλυπτα, στα υφαντά, στις γεύσεις του φρεσκοψημένου ψωμιού και του καπνιστού τυριού που μοσχοβολά στους δρόμους. Ένα παιδί τρέχει γελώντας ανάμεσα στα σοκάκια, ενώ μια γάτα λικνίζεται στις σκιές, κοιτώντας το παιχνίδι του ήλιου πάνω στις πέτρινες στέγες.

Όταν ο ήλιος χαμηλώνει πίσω από τις κορφές των Τζουμέρκων, το Σκαμνελί βυθίζεται σε μια χρυσαφένια λάμψη. Η ατμόσφαιρα γεμίζει γαλήνη, και όλα μοιάζουν να αναπνέουν μαζί σου: ο ποταμός, τα δέντρα, οι πέτρες, ακόμη και τα σπίτια. Το χωριό δείχνει να ξέρει την αξία της σιωπής — αυτής που δεν είναι κενή, αλλά γεμάτη ζωή.

Το βράδυ, τα τζάκια ζεσταίνουν τα δωμάτια και η μελωδία του ποταμιού γίνεται η μουσική της νύχτας. Εδώ, στο Σκαμνελί, ο χρόνος κυλάει αλλιώς. Δεν μετριέται σε λεπτά και ώρες, αλλά σε βήματα, εικόνες και στιγμές που μένουν. Σα να παίρνεις μια ανάσα που δεν θες να αφήσεις.